Η ιστορία της μάγισσας Bloody Mary και το παιχνίδι.

Το πραγματικό της όνομα ήταν Mary Worth ήταν κοκκινοκαστανομαλλα,με λευκό δέρμα και πολύ αδύνατη.Έζησε γύρω στα 100 χρόνια.Ήταν μάγισσα και μάλιστα αρκετά ισχυρή!Ασχολίθηκε με τη μαύρη μαγεία.Η ψυχή της μετά το θάνατό της δεν κατάφερε να βρει ποτέ ηρεμία μέχρι και σήμερα.Ο θάνατός της ήταν τραγικός και βίαιος αφού την εκτέλεσαν για αυτή την ενασχόληση της,όπως γινόταν σε εκείνες τις εποχές,χωρίς όμως να υπάρξουν αντιδράσεις.Δεν είναι γνωστό πότε γεννήθηκε και πότε πέθανε καθώς υπάρχουν πολλές εκδοχές γύρω από αυτόν τον μύθο.Η Mary στο ενεργητικό της έχει 5 χρόνια εκτελέσεις αθώων στη φωτιά για να προστατέψει και να υπερασπιστεί την αίρεσή της.Παρά τις προσπάθειές της δε μπορούσε να κρατήσει παιδί στη κοιλιά της λόγω της μαύρης μαγείας.Είχε 3 αποβολές αλλά και 2 εγκυμοσύνες-φάντασμα.

Το παιχνίδι ξεκίνησε από το 1978 και από τότε έχουν βγει πολλές παραλλαγές στον τρόπο επίκλησης του ονόματός της.Κυρίως όμως γίνεται μπροστά από καθρέφτη με αναμμένα κεριά στις 00:00 και γράφοντας το όνομά της με κόκκινο κραγιόν πάνω στον καθρέφτη λέγοντας:
- "Σου έκλεψα το μωρό Bloody Mary"
- "Σου σκότωσα το μωρό Bloody Mary"
- "Πιστεύω στη Bloody Mary"
- "Βloody Mary, Bloody Mary, Bloody Mary" ή το λες 12,13 ή 17 φορές
- Μπορεί ακόμα να το κάνει αν γυρίσει γύρω από τον εαυτό του 100 φορές.
- Να σβήσει το κερί και να επικαλεστεί το όνομά της μέσα στο σκοτάδι

Τα αποτελέσματα του παιχνιδιού,αν καταφέρουμε να την καλέσουμε επιτυχώς,ποικίλουν από γρατσουνιές και νυχιές σε ολόκληρο το σώμα ως το βγάλσιμο των ματιών ή σε ακρέες περιπτώσεις μέχρι και τον θάνατο από την επίθεση της ίδιας της μάγισσας.Μπορεί ακόμα να δούμε και το φρικτό πρόσωπό της,που άλλοι λένε ότι είναι παραμορφωμένο από την σκοτεινή της δύναμη και άλλοι οτι ήταν έτσι εκ γεννετής και κάποιοι γι' αυτόν τον λόγο,όταν ακόμα ήταν ζωντανή,της έκαναν μία πλάκα που τελικά πήγε στραβά και πέθανε.Είναι πολύ πιθανό να εξαφανιστεί από το μπάνιο και να βρεθεί οπουδήποτε.Πιο συχνά εμφανίζεται σε σχολικές τουαλέτες.Όπως και να έχει είναι ένα αρκέτα επικίνδυνο παιχνίδι που θα πρέπει να το αποφεύγουμε!!!

Αναρχια

Τι είναι η Αναρχία;

Η αναρχία είναι ένα ιδεολογικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα. Ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη αρχή(εξουσία) και το στερητικό α. Στην κυριολεξία αναρχία σημαίνει «χωρίς εξουσία» και το κοινό χαρακτηριστικό όλων των αναρχικών κινημάτων είναι το αίτημά τους για κατάργηση του κράτους, το οποίο βλέπουν ως βασικό καταπιεστικό παράγοντα περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου και της κοινωνίας. όρος αναρχισμός αρχικά είχε αρνητική έννοια, διότι αναρχία στην καθομιλουμένη συνήθως σήμαινε χάος κοινωνικό, πολιτικό και όχι μόνο. Υπήρχαν φορές που ταυτιζόταν με αντικαθεστωτικές βομβιστικές ενέργειες οι οποίες χαρακτηρίζονταν τρομοκρατικές. Η απαραίτητη σύνδεση με τη βία και το χάος ωστόσο είναι προπαγανδιστική, καθώς ορισμένοι θεωρητικοί αναρχικοί θεωρούν τη βία όχι μόνο ακατάλληλο μέσο επιβολής, αλλά επίσης την εξισώσουν με την αστική ηθική, εγκρίνοντάς την μόνο ως μέσο αυτοάμυνας. Η λέξη αναρχία, όπως τη χρησιμοποιούν οι περισσότεροι αναρχικοί, δηλώνει μιααντιεξουσιαστική και αταξική κοινωνία, που στηρίζεται στις δυνατότητες της εθελοντικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας των ανθρώπων με προσωπική συμμετοχή.

Ιστορια της Αναρχιας

Η πρώτη αναφορά της λέξεως αναρχία υπάρχει στο έργο Αντιγόνη (467 π.Χ.) του Σοφοκλή. Εκεί η Αντιγόνη ανοιχτά αρνείται να αποδεχτεί το διάταγμα των κρατούντων να αφήσει άθαφτο το πτώμα του αδερφού της Πολυνείκη, ως τιμωρία για τη συμμετοχή του στην επίθεση κατά των Θηβών, λέγοντας:
Ακόμα και αν κανείς άλλος δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει στην ταφή, εγώ μόνη μου θα τον έθαβα και θα έπαιρνα το ρίσκο που θα σημαίνει η ταφή του αδερφού μου. Ούτε ντρέπομαι να δράσω ενάντια αψηφώντας τη βούληση των κρατούντων (έχουσα άπιστων την αναρχίαν πόλει).
Οι αναρχικές αντιλήψεις επίσης έχουν αναχθεί σε θρησκείες όπως ο βουδισμός, αλλά και σε φιλοσοφικές σχολές σκέψης. Σύμφωνα με τον Πιοτρ Κροπότκιν οι στωικοί, με κορυφαίο τον Ζήνωνα, «αποστρεφόντουσαν την παντοδυναμία του κράτους, την επέμβασή του και τον κρατισμό και διακήρυσσαν την κυριαρχία του ηθικού νόμου του ατόμου». Έτσι σύμφωνα με τον Κροπότκιν, ο Ζήνων ήταν ο καλύτερος υπέρμαχος της αναρχίας στον αρχαίο κόσμο.

Νεοτερος Αναρχισμος

Οι στόχοι του αναρχισμού, καθώς και οι τρόποι επίτευξης των στόχων αυτών, αντιμετώπισαν ισχυρή κριτική και θεωρήθηκαν ουτοπία από τους μαρξιστές. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και την κατοπινή επικράτηση των λενινιστών στη Σοβιετική Ένωση (αν και στα γεγονότα είχαν συμμετάσχει και πολλοί αναρχικοί), η απήχηση του αναρχισμού περιορίστηκε σημαντικά σε σχέση με άλλους πολιτικούς χώρους όπως ο κρατικιστικός σοσιαλισμός ή ο φιλελευθερισμος, με μόνη σημαντική εξαίρεση την Ισπανική Επανάσταση του 1936. Ωστόσο κατά τις δεκαετίες του 1960 και του '70, με την εμφάνιση στις χώρες της Δύσης αντικαθεστωτικών πολιτισμικών κινημάτων όπως το αντεργκράουντ ή η πανκ μουσική, και υπό την επιρροή του Ψυχρού Πολέμου, του πολέμου στο Βιετνάμ, της τρέχουσας τότε οικονομικής ύφεσης, της Νέας Αριστεράς και του αφροαμερικανικού κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων, ο αναρχισμός γνώρισε μία νέα άνθηση η οποία οδήγησε σε σημαντικές θεωρητικές εξελίξεις και μία νέα πολυδιάσπαση του χώρου. Αφετηρία αυτών των εξελίξεων στάθηκε η αμφισβήτηση, ακόμα και από μαρξιστές, του κατά πόσον η ταξική ταυτότητα καθορίζεται αποκλειστικά από αντικειμενικούς παράγοντες όπως οι παραγωγικές σχέσεις (π.χ. η ιδιότητα του μισθωτού εργαζομένου) και όχι από την υποκειμενική πρόσληψη της καταπίεσης από το status quo (π.χ. άνεργοι, νοικοκυρές, φοιτητές, εθνοτικές ή φυλετικές μειονότητες κλπ).
Έτσι ο ανανεωμένος αυτός αναρχισμός αναδύθηκε μέσα από την τρέχουσα τότε αυτονομία (ένα δίκτυο ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κινημάτων από τον ευρύτερο χώρο του ελευθεριακού μαρξισμού) και από τα κοινωνικά κινήματα της δεκαετίας του '60 και του '70 που εστίαζαν σε μεμονωμένα ζητήματα, χωρίς απαραίτητα σαφώς καθορισμένη πολιτική τοποθέτηση (π.χ. φεμινισμός, οικολογικό κίνημα, αντιπυρηνικό κίνημα, φοιτητικό κίνημα). Έτσι προέκυψαν νέοι τύποι αναρχισμού όπως ο πράσινος αναρχισμός (π.χ. κοινωνική οικολογία, οικοαναρχισμός, πρωτογονισμός κλπ), και ο αναρχοφεμινισμός. Τα αυτόνομα και τα μονοθεματικά κινήματα του '60 και του '70 δώρισαν εν πολλοίς στις εν λόγω νέες αναρχικές τάσεις καινούργιες πρακτικές οι οποίες δεν συσχετίζονταν με το κλασικό αναρχικό ή με το εργατικό κίνημα, όπως το μαύρο μπλοκ, ή ευρύτερα η άμεση δράση, οι καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτηρίων και η έμφαση στη συναίνεση. Η τελευταία είναι ένας τύπος άμεσης δημοκρατίας όπου οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με πλειοψηφική ψηφοφορία, αλλά συνδιαμορφώνονται συμβιβαστικά με βάση τις απόψεις όλων
Μία διάσημη κατάληψη στη Βαρκελώνη. Το κίνημα των καταλήψεων υπήρξε σημαντικό τμήμα της αντικουλτούρας των δεκαετιών του 1960 και '70, η οποία έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του σύγχρονου αναρχισμού.
Στο πλαίσιο των ίδιων αυτών διεργασιών προέκυψε κατά τη δεκαετία του '70 και ο εξεγερσιακός αναρχισμός, καθοριζόμενος από την αντίθεσή του στην επίσημη ομοσπονδιακή οργάνωση των αναρχικών (όπως π.χ. συνηθίζουν οι αναρχοσυνδικαλιστές και κάποιοι αναρχοκομμουνιστές) και δίνοντας αντίθετα έμφαση στην αυθόρμητη ακτιβιστική δράση, με στόχο την υπεράσπιση αυτόνομων ζωνών (π.χ. καταλήψεις κτηρίων σε αστικά κέντρα) οι οποίες λειτουργούν ως ελεύθεροι χώροι στέγασης, νησίδες οικοδόμησης μη εμπορευματικών σχέσεων και δραστηριοτήτων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, καλλιτεχνικών κλπ), ορμητήρια ενεργειών κατά κρατικών ή καπιταλιστικών συμβόλων και κέντρα μίας εναλλακτικής, αντιιεραρχικής κοινωνικοποίησης για τους συμμετέχοντες. Οι τελευταίοι είναι συνήθως άτυπα οργανωμένοι σε ένα δίκτυο αυτοτελών ομάδων συνάφειας, με αποτέλεσμα να είναι δυσκολότερη η καταστολή του ολικού κινήματος αλλά και, σύμφωνα με τους επικριτές τους, πιο εύκολη η διείσδυση πρακτόρων και προβοκατόρων σε αυτό. Σημαντικά για την ανάπτυξη του εξεγερσιακού αναρχισμού υπήρξαν τα γραπτά και η δράση του Αλφρέντο Μπονάνο και του Χακίμ Μπέι.
Παράλληλα, στη δεκαετία του 1980, κάποιοι Αμερικανοί αναρχικοί (π.χ. ο Μπομπ Μπλακ) άρχισαν να ασκούν κριτική στη συνήθη αντίληψη της συσχέτισης του αναρχισμού με την Αριστερά, εννοώντας με τον όρο Αριστερά κυρίως τον μαρξισμό, υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η πάλη των τάξεων που περιέγραφαν οι σοσιαλιστές του 19ου αιώνα είναι μία ξεπερασμένη και παρωχημένη έννοια. Ως συνέπεια οι αναρχικοί αυτοί αποκήρυξαν κάθε άμεση σύνδεση του αναρχισμού με το εργατικό κίνημα και με τις παραδοσιακές μεθόδους πολιτικής δράσης και παρέμβασης του τελευταίου (π.χ. απεργίες, διαδηλώσεις, συνδικάτα κλπ), επικαλυπτόμενοι σε πολύ μεγάλο βαθμό με τον σύγχρονό τους εξεγερσιακό αναρχισμό και -στην Ευρώπη- αφομοιώνοντας εν πολλοίς τα παλαιότερα αυτόνομα κινήματα από τα οποία είχαν επηρεαστεί. Η τάση αυτή, η οποία έβλεπε τους μηχανισμούς και τις μεθόδους της παραδοσιακής Αριστεράς ως εγγενώς εξουσιαστικούς, εξαπλώθηκε γρήγορα διεθνώς και ονομάστηκε μετααριστερός αναρχισμός. Από τη γέννησή της αλληλεπίδρασε και επικαλύφθηκε σε κάποιον βαθμό με τον μεταμοντέρνο αναρχισμό ο οποίος αναδύθηκε μετά τη δεκαετία του 1960, επηρεασμένος από τον φιλοσοφικό μεταδομισμό στοχαστών όπως ο Ζαν Μποντριγιάρ, ο Ζιλ Ντελέζ και ο Μισέλ Φουκώ, από τα γεγονότα του Μάη του '68 και από τον αναρχοατομικισμό του Μαξ Στίρνερ. Για τον μεταμοντέρνο αναρχισμό η εξουσία δεν είναι μία αντικοινωνική υπερβατική ουσία η οποία διέπει το κράτος και το κεφάλαιο, αλλά ένα σύνολο σχέσεων που χαρακτηρίζουν κάθε τύπου αλληλεπιδράσεις μεταξύ ατόμων και δεν εκπορεύονται από ένα κέντρο μα ασκούνται κατανεμημένα από αμέτρητα σημεία.
Όλες αυτές οι εξελίξεις στο εσωτερικό του αναρχισμού έχουν δεχθεί ισχυρή κριτική από επικριτές τους, οι οποίοι συνήθως τους αντιπαραθέτουν τα χαρακτηριστικά του κλασικού κοινωνικού αναρχικού κινήματος όπως η σύνδεση με την ταξική πάλη και το εργατικό κίνημα, η επίσημη οργάνωση σε ομοσπονδίες μη τοπικού επιπέδου και το αίτημα της αμεσοδημοκρατικής εργατικής αυτοδιεύθυνσης]. Ο κοινωνικός οικολόγος Μάρεϊ Μπούκτσιν έχει χαρακτηρίσει τον νεότερο αναρχισμό μία ασταθή και αποτυχημένη σύνθεση αναρχοατομικισμού, μεταμοντερνισμού και κλασικού κοινωνικού αναρχισμού, η οποία γρήγορα καταλήγει ανώδυνη, αδρανοποιείται πολιτικά ή ενσωματώνεται στο κατεστημένο, ενώ ο Μπομπ Μπλακ σε ανταπάντηση χαρακτήρισε τις ιδέες του Μπούκτσιν παρωχημένες και δείγμα «αριστερισμού», σημειώνοντας ότι οι παλαιές δομές (π.χ. τα συνδικάτα) και μέθοδοι (π.χ. απεργίες) του εργατικού κινήματος είναι που ιστορικά ενσωματώθηκαν στο κατεστημένο ή κατεστάλησαν από το κράτος. Ορισμένοι νεότεροι αναρχικοί υπήρξαν επιπρόσθετα ιδιαίτερα επικριτικοί απέναντι στον αναρχοσυνδικαλισμό, κατηγορώντας τον για εμμονή στην καπιταλιστική «ηθική της εργασίας» και για αναπαραγωγή καταπιεστικών δομών.
Μετά τα τέλη της δεκαετίας του '90, πολλές ομάδες αναρχικών παγκοσμίως συσχετίστηκαν και συμμετείχαν ενεργά στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, καθώς και στο «εναλλακτικό», διαδικτυακό μέσο πληροφόρησης Indymedia, το οποίο προέκυψε μέσα από τους κόλπους του εν λόγω κινήματος. Ακόμα, ο αναρχισμός (όπως και ο σοσιαλισμός ευρύτερα) έχει συσχετιστεί ορισμένες φορές με το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού.

Ποιά τα Σύμβολα της Αναρχίας;

Το Α μέσα στο Ομικρον

Το Α μέσα στο Όμικρον είναι το σύμβολο του αναρχικού κινήματος. Στους κύκλους των αναρχικών είναι γνωστό και σαν αλφάδι. Αποτελείται από ένα κεφαλαίο "Α", κυκλωμένο από ένα "Ο". Το "Α" έχει τη σημασία του "Αναρχία", ενώ το "Ο" προήλθε από την λέξη "Ordre", που σημαίνει τάξη, και αναφέρεται σε μέρος μιας ρήσης του Προυντόν (η αναρχία είναι τάξη).
Η πρώτη γνωστή χρήση του συμβόλου είναι αυτή στα κράνη κάποιων στρατιωτών των Δημοκρατικών κατά την περίοδο του Ισπανικού Εμφύλιου Πόλεμου. Το σύμβολο υιοθετήθηκε από την Ανοιχτή Αναρχική Συμμαχία, μια Βελγική αναρχική κολλεκτίβα, στις 25 Νοεμβρίου 1956, και από τότε άρχισε να γίνεται γνωστό.

Είδη Αναρχισμού

• Αναρχοατομικισμός
• Αναρχοκολεκτιβισμός
• Αναρχοκομμουνισμός
• Αναρχοσυνδικαλισμός
• Αναρχοχριστιανισμός
• Αναρχοκαπιταλισμός
• Αναρχοπρωτογονισμός
• Πράσινος αναρχισμός
• Μεταμοντέρνος αναρχισμός
• Εξεγερσιακός αναρχισμός
• Μετααριστερός αναρχισμός

Σατανισμος Η Νεα Θρησκεια

«Σατανισμός». Έμβλημά της, μια μορφή τράγου με το σύμβολο της πεντάλφα, ενώ στο μέτωπό του έχει χαραγμένο τον αριθμό 666.

Που Επικρατεί;
Αυτή η νέα θρησκευτική κίνηση, έκανε την εμφάνισή της σε περισσότερες από 50 πόλεις των ΗΠΑ. Η δράση των μελών της είναι μεγάλη ενώ τα συνθήματά τους είναι αποκρουστικά για τους οπαδους του χριστιανισμου:
«Είμαστε κήρυκες του ονόματος του θηρίου 666, που θα κυριαρχήσει στους αιώνες των αιώνων». «Ο Σατανάς ζει και βασιλεύει». «Ζήτω ο Σατανάς». «Ζήτω η ανομία». «Ο Θεός πέθανε! Ζήτω ο Σατανάς». Να, λοιπόν, πια είναι η κραυγή της νέας θρησκείας που φέρει το όνομα

Τι είναι ο Σατανάς;

Ο Σατανάς (Εβραϊκά Satan) σημαίνει «αντίδικος, αντίπαλος, εχθρός». Η Καινή Διαθήκη αποκαλεί το Σατανά, άρχοντα των δαιμόνων. Είναι ο βασικός εχθρός του Θεού και της ανθρώπινης ψυχής. Αλλα ονόματα που του αποδίδονται είναι τα εξής:
«Διάβολος, Όφις αρχαίος, Πλάνος της οικουμένης, Άρχοντας αυτού του κόσμου, Πονηρός, Πειράζων, Αππολύων, Αβαδδών, Βελλίαλ, Βεελζεβούλ» κ.α.
Ο Σατανάς πριν ξεπέσει, ήταν ένα Χερούβ του Θεού. Μια περιγραφή του έχουμε στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο του Ησαΐα ιδ΄ 12-15, που μεταφορικά γράφεται για το βασιλιά των Βαβυλωνίων, και έχει τα εξής λόγια:
«... Πως έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της Αυγής! Συνετρίφθης κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη! Συ, δε, έλεγες εν τη καρδία σου. ‘‘Θέλω αναβεί εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει το θρόνο μου υπεράνω των άστρων του Θεού, και θέλω καθίσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του βορρά, θέλω αναβεί επί τα ύψη των νεφελών, θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου’’. Εις τον Άδη όμως θέλεις καταβεί, εις τα βάθη του λάκκου».

Σύμβολα του Σατανισμού
Η πεντάλφα

Η Πεντάλφα, το τόσο παρεξηγημένο από την σημερινή μας κοινωνία σύμβολο, είναι ένα από τα αρχαιότερα γνωστά σύμβολα θρησκείας και γραφής. Η χρήση της ανεστραμμένης Πεντάλφας ως δαιμονικό σύμβολο είναι πολύ πρόσφατη (μόλις του 19ου αιώνα), πατέρας της οποίας είναι ο Eliphas Levi, ο οποίος -αυθαίρετα- ισχυρίστηκε ότι η όρθια Πεντάλφα συμβολίζει την θετική Αρχή και το Φως, ενώ η ανεστραμμένη την αρνητική Αρχή και το Σκότος. Κατόπιν, δημιούργησε την ανεστραμμένη Πεντάλφα με το κεφάλι του Baphomet στην μέση (του Τραγοκέφαλου -και επίσης πολύ παρεξηγημένου- αρχαίου Θεού). Ακόμα και ο ίδιος (αρχικά) δεν σκόπευε στην σύνδεση αυτού του συμβόλου με τις Σκοτεινές Τέχνες ή/και τον Σατανισμό. Η άγρια όμως μορφή του Κερασφόρου Baphomet, γρήγορα συσχετίστηκε και ταυτίστηκε με την επικρατούσα μορφή του Χριστιανού Σατανά κι έτσι ξεκίνησε η... σύγχυση εννοιών. Η ‘χαριστική βολή’ δόθηκε με την δημιουργία της πρώτης σατανικής εκκλησίας στις ΗΠΑ, στα μέσα του 20ου αιώνα από τον Lavey, που έφερε ως έμβλημά της την ανεστραμμένη Πεντάλφα με την μορφή του Baphomet. Έτσι, η ανεστραμμένη Πεντάλφα (με ή χωρίς την μορφή του Baphomet στην μέση) συνδυάστηκε με τον Σατανισμό και τις Σκοτεινές Τέχνες, κι ο σοφός Μύστης, Αλχημιστής, Φύλακας-Θεός της Ισορροπίας και της Απόκρυφης Γνώσης Baphomet, ξέπεσε να ταυτίζεται με τον κακό και σκοτεινό Σατανά...
Πριν από αυτό, δεν υπήρχε καμιά σύνδεση της Πεντάλφας με το κακό. Ειδικά η ανεστραμμένη Πεντάλφα, φορούνταν από τους αμύητους για να δηλώνει ότι ο κάτοχος βρίσκεται σε περίοδο εκμάθησης κι επομένως δεν ήταν ακόμα έτοιμος (ή άξιος) να φορά την Πεντάλφα όρθια. Επιπλέον, η ανεστραμμένη Πεντάλφα εμφανίζεται ως Μεσαιωνικό σύμβολο της υγείας, σύμβολο της Μεταμόρφωσης του Χριστού και στην σφραγίδα του Μέγα Κωνσταντίνου. Ακόμα και η σκληρή Ιερά Εξέταση του Μεσαίωνα, δεν συσχέτισε ποτέ την Πεντάλφα (είτε όρθια είτε ανεστραμμένη) με τον Σατανά... ούτε καν με τον Baphomet, που λατρεύονταν από τους Ναΐτες. Στις 11 κατηγορίες και στις 8 Παπικές διακηρύξεις εναντίον των Ναϊτών, δεν γίνεται ούτε μια φορά λόγος για την Πεντάλφα ή/και τον Baphomet.
Ο μεταγενέστερος του Λεβί και διάσημος μυστικιστής Άλιστερ Κρόουλυ, ίσως σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της Πεντάλφας, έγραψε ότι η όρθια Πεντάλφα συμβολίζει τον Μακρόκοσμο ενώ η ανεστραμμένη τον Μικρόκοσμο

Ο Ανεστραμενος Σταυρος

Είναι ένα σύμβολο το οποίο αμφισβητεί την σταυρωση του “Χριστού Μεσσια” και συμβολιζει το Απολυτο Κακο –σε αντίθεση με τον ορθό σταυρό ο οποίος συμβολίζει τον θάνατο του θεανθρωπου για την ζωή των ανθρώπων.

H Μουσική και ο Σατανισμός
Κατά πολλούς η μουσική η οποία έχει άμεση σχεση με τον σατανιμό είναι η Metal. Μερικοί από τα συγκροτήματα και τους τραγουδιστές που έχουν κατηγορηθεί για σατανισμό είναι:Black Sabbath,Alice Cooper,Ac/DC,Led Zeppelin,Venom,Iron Maiden,Metalllica,Sex Pistols,Rolling Stones κ.α. Ο κυριος λογος για τον οποιον εχουν κατηγοριθεί είναι επειδη όπως λενε “προκαλουν”.
Οι συναυλίες τους προκαλούν,όπως επίσης και τα εξώφυλλα των CD τους στα οποία διακρίνονται:
• Σατανικά σύμβολα,όπως αναποδογυρισμένοι σταυροί, πυραμίδες, πεντάγραμα, ο αριθμός 666
• Σκηνές ανθρωποθυσιών,μαύρες λειτουργίες και σατανικές αναπαραστάσεις
• Μορφές που θυμίζουν τον διάβολο,τον θάνατο και την κόλαση.
• Ο τρόπος που παίζουν την μουσική τους,η αγριάδα της ίδιας της μουσικής τους,συμπληρώνουν την εικόνα.
Φυσικά όμως όλα αυτά βρίσκονται στην σφαίρα της φαντασίας του ανθρώπου διοτι οι ιδιοι οι καλλιτεχνες εχουν δηλωσει πολλες φορες ότι ολο αυτό είναι ενας σιγουρος τροπος για κερδη.

Anton LaVey και Σατανισμος
Οταν ρώτησαν τον "ιεροφάντη" τους, αν είναι ο αντίχριστος, τους απάντησε γελώντας:

“Η Επικούρια φιλοσοφία φαίνεται πως ενέπνευσε κάπως παράξενα, τον Αμερικάνο Anton Szandor LaVey, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει ένα πολύ παράξενο φιλοσοφικό μόρφωμα. Οι Σατανιστές του LaVey, επαναστατούν απέναντι στον χριστιανισμό, ως παράδειγμα επιβαλλόμενου θρησκευτικού δογματισμού, επικροτούν την Ελευθερία του Πνεύματος, αλλά και δηλώνουν ευθαρσώς ιδιοτελείς. Στην χώρα της συνάντησης όλων των φιλοσοφιών και των πολιτισμών της Γης, παρατηρούμε, χιλιάδες αιρέσεις και χιλιάδες ανάμικτες ιδεολογικές εκφράσεις. Παρατηρούμε εδώ, το Αρχαίο Ελληνικό Φιλοσοφικό πνεύμα πως παντρεύτηκε με την χριστιανική "μυθολογία" του Σατανά ως αντίδραση σε ένα παγερό θρησκευτικό μεσαιωνισμό. Η Σέκτα του LaVey, είναι όντως όπως άλλωστε το παραδέχονται και οι ίδιοι, μία ακόμα show biz, ένα αντίδοτο "γέλιου", για όποιον τρομοκρατήθηκε από τα "διαφημιστικά θρίλερ" του πρωταγωνιστή Σατανά. Η ιδεολογική έκφραση του LaVey, χτυπά βάναυσα την "φαντασίωση" του χριστιανισμού, ελευθερώνει τους χριστιανοτραφείς, προς αναζήτηση νέων Θεών... και ευχόμαστε τελικά, κάποια στιγμή, προς αναζήτηση του ίδιου του εαυτού τους”
Η ακρότητα της σέκτας του Αλιστερ Κρόουλι και του LaVey, δεν θα υπήρχε ως ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, αν δεν υπήρχε ο Μεσαιωνισμός του θρησκευτικού δογματισμού. Ο Χριστιανισμός τελικά είναι υπεύθυνος όχι μόνο για τα μαρτύρια των πιστών του, ή των άπιστων, αλλά και για την δημιουργία ακραίων σεκτών, ως αντίδραση στην εφαρμογή της βαρβαρότητάς του.